“ Dost senin yüzünden özge

  Ben kıble-i can bilmezem

           

  Ben şu zerrak sufilerden

  Gayrı bir şeytan bilmezem

  Bu Adem dedikleri

  El ayakla baş değil

  Adem manaya derler

  Suret ile kaş değil”

                       Kaygusuz Abdal

uzun kirpikli, kara gözlü adam,
gölgesiyle yürüyen adam,
yanımda.
bakışları uzaklarda, düşünceli,
yaşamın kendisine kimi zaman sürpriz bir şekilde
verdiği hediyelerle gönlü şükran dolu,
hayal kurmaktan korkmayan,
uzun kirpikli, kara gözlü adam,
gölgesiyle yanımda.

kalp yumuşadı.

sanki görünmez bir el

onu avucunun içine aldı.

sıradanlığın sertleştirmiş olduğu kalbi

avucunun içine aldı,

sıktı, sıktı, sıktı, 

ta ki yumuşayana kadar,

ta ki gözünden yaşlar akıtana kadar.

sıktı, sıktı ve tekrar sıktı

sonra gözleri berraklaştı kalbin,

bulanıklık dağılır gibi oldu.

bu koca deniz bir dünya
ben içerisinde bir damla
ben deniz ben damla

toprak
kan, uğursuz
en güzel meyvem, en güzel yemişim
toprak,
yuvam.
insan
kan, uğursuz
sevdiğim, saydığım.
insan,
toprak,
kan,
uğursuz

dünyanın tüm sabahları bir olmuşlar
günü aydınlatmak için
yeryüzü bütün çiçeklerini sermiş ortaya
cennetine davet etmekte
ademoğlu
sırtında bohça
nereden?
nereye?